سندرم پاتلوفمورال (زانوی دوندگان)

سندرم پاتلوفمورال در واقع مجموعه‌ای از نشانه¬ها و شرایطی است که تظاهر اصلی آن درد قدام زانو است. از عوامل مساعدکننده این بیماری می‌توان به مواردی نظیر افزایش مسافت دویدن به ویژه در سراشیبی‌ها و اضافه‌وزن یا جهش رشدی اخیر اشاره کرد. این بیماری علت ۴٠ درصد از موارد درد زانو در مراجعه به پزشکان است.
میکروتروماهای مکرر به علت حرکت نامناسب پاتلا (كشكك) در ناودان فمورال و یا ضربات مستقیم می‌تواند علت بروز این عارضه باشد. البته ضعف کمربند لگنی نیز به این مسأله کمک می‌کند.
در این بیماران التهاب و تخریب غضروف زانو، ناودان کم عمق فمورال، انحراف پاتلا به بالا (پاتلا آلتا)، عدم تعادل بین قدرت عضلات سمت خارج و داخل زانو به همراه تحلیل فیبرهای مایل عضله واستوس مدیالیس مایل VMO)) ممکن است مشاهده شود.
همچنین اختلالات راستایی در اندام تحتانی نظیر چرخش رو به جلو (anteversion) فمور، ژنووالگوم، پیچیدگی (torsion) تیبیا به سمت خارج، تیبیا واروم، كف پای صاف (Pes planus) و هیپرپروناسیون پا ممکن است وجود داشته باشد.

درد پشت و اطراف پاتلا توأم با احساس مالش و صدای کلیک که به ویژه هنگام پایین آمدن از پله و سرازیری‌ها تشدید می‌شود. ضعف و تورم خفیف و قفل شدن کاذب و خالی شدن زیر پا در اطراف پاتلا ندرتاً ممکن است ابراز شود. معمولاً ورزشکار وقتی به مدت طولانی در جایی می‌نشیند، از درد جلوی زانو شکایت دارد و مجبور است مرتب پایش را باز و بسته کند (Theater Sign). در حالت اسکات زدن اگر روی پاتلا با دست فشار وارد شود، فرد احساس درد و ناراحتی می‌کند.

در موارد معمول نیازی به گرافی نیست، اما در مواردی که درمان¬های معمول ثمربخش نیست کاربرد دارد. البته گرافی¬ها معمولاً طبیعی است؛ گرچه ممکن است در پاره‌ای از موارد پاتلا آلتا مشاهده شود. در نمای تانل (tunnel) ممکن است اجسام آزاد در مفصل دال بر استئوکندریت اوسکان (OCD) مشاهده شود و در نمای سان‌رایز (Sunrise) ممکن است انحراف یا جابجایی پاتلا مشاهده شود. MRI ممکن است در مواردی ضایعات غضروفی را مشخص کند؛ اما اگر علایم فرد باقی بماند، آرتروسکوپی بهترین شیوه تشخیصی است.

درمان اولیه شامل PRICE، ضدالتهاب‌های غیراستروئیدی ( NSAIDs) و استفاده از بریس است.
درمان طولانی مدت شامل فیزیوتراپی (ورزش¬های دامنه حرکتی و مقاومتی)، بریس¬های فونکسیونل پاتلا ، ارتوز(orthosis) و تأکید بر تقویت VMO است. در صورت فقدان پاسخ به درمان طبی در نهایت می¬توان از مداخلات جراحی استفاده کرد.


دکتر پورغریب
مسئول کمیته آموزش
هیأت پزشکی ورزشی استان تهران

تاريخ  ارسال:سه شنبه 12 شهريور 1392 - 13:10

کد:10161-1403