انتخاب سبک مناسب مربیگری شامل 3 مرحله است:
1. مرحله تشخیص:‌ مدیر یا مربی باید تصمیم بگیرد که در چه بخشی از فعالیت‌های ورزشکار می‌خواهد تأثیر بگذارد.
2. مرحله انطباق: توانایی و تمایل بازیکن، آمادگی کلی او تعیین شود تا مربی بتواند سطح آمادگی ورزشکار را تشخیص دهد.
3. مرحله ارتباط: مربی شیوه رفتاری مناسب با سطح آمادگی کلی ورزشکار را انتخاب می‌کند.
در فلسفه مربیگری، شیوه‌های رفتاری مربیان حائز اهمیت است:
1. مربیان بردمحور: از همان ابتدا به بازدهی و نتیجه توجه دارند و فقط به پیروزی فکر می‌کنند. آن ها ورزشکاران را افرادی می‌دانند که باید تمرین کنند تا به پیروزی برسند، از این‌رو شیوه‌ رفتار تکلیف گرایانه را اتخاذ می‌کنند و به تنهایی باید از فرمان های مربیان خود اطاعت کنند و نهایت تلاش خود را برای نیل به پیروزی به کار ببرند.
2. مربیان ورزشکارمحور:‌ قبل از پیروزی به انسان بودن ورزشکاران می‌اندیشند. آن‌ها با واقع‌بینی ورزشکار و نیازهای اصلی او را ترجیح می‌دهند و از پیروزی در رقابت می‌گذرند. آن‌ها برای انجام وظیفه‌ مربیگری خود از شیوه‌ رفتار رابطه گرایانه بیشتر استفاده می‌کنند. آن‌ها در کنار تمرین و برنامه ریزی برای پیروزی، برخورد ورزشکار و نیازهای انسانی آن ها نیز توجه می‌کنند.
لازم به ذکر است که نمی‌توان روشی را بهترین شیوه‌های رفتاری برای همه‌ موقعیت ها معرفی کرد، بلکه باید با در نظرگرفتن شرایط شیوه‌ مناسب مربیگری و به‌طور کلی شیوه‌ مناسب رهبری را انتخاب کرد.
ماهیت رهبری در ورزش
در قلمرو فعالیت‌های ورزشی، جایگاه های مدیریت و رهبری به‌صورت متفاوت و متنوعی وجود دارد. هر جایگاه نیز بر حسب ماهیت کار و فعالیت آن مستلزم سلیقه‌ها و شیوه‌های خاصی است، زیرا رهبر در پی نفوذ در پیروان خود است و برای نیل به این هدف در موقعیت های متفاوت شیوه‌های مختلفی را به کار می‌گیرد و هر نوع کار و رشته مستلزم شرایط رهبری ویژه ای است که توفیق در آن بستگی به دارا بودن شرایط خواهد داشت. بنابراین رهبری کار آمد، نتیجه‌ روابط متقابل سه عامل مهم رهبر، پیروان و شرایط محیطی فعالیت است.
هوشنگ اسماعیلی
مسئول کمیته روانشناسی هیأت پزشکی ورزشی استان تهران